سیمای مردان آخرالزمان                                                       قسمت دوم

قال رسول الله صلی الله علیه و آله:

سَیاتِی بَعدِی اَقوامٌ  یاکُلُونَ طیبَ الطَّعامِ وَ اَلوانَها و یَرکَبُونَ الدَّواب و یَتَزینُونَ  بِزِینهِ المَراَهِ لِزوجِها و یَتبَرجُ برجَ النِّساء و.....(1)  

بعد از من اقوامی می­آیند که غذاهای لذیذ و رنگارنگ می­خورند برمرکبها سوار می­شوند همچون زنی که برای  شوهرش آرایش کند، ‌آرایش می­کنند همچون زنها خودنمایی می­کنند، سیمای آنها چون پادشاهانی طغیانگر است آنها منافقین امت در آخرالزمان هستند که مشروب می­خورند، قمار بازی می­کننند از خواسته های نفس پیروی می­کنند ،از نماز جماعت دوری می­گزینند، به هنگام شب تا دیر وقت بیدارند و در خواب روز زیاده روی می­کنند مَثَل آنها مَثَل درخت (دخلی ) است که شکوفه­ای بسیار زیبا و طعمی بسیار تلخ دارد. گفتارشان حکیمانه و کردارشان بیمارگونه است و بیماریشان علاج ناپذیر.

روایت دیگری که براى ما یک هشدار جدّى است مى‏فرماید: یَتَمَشطُ الرَّجُل کَما تَتَمشَّطُ المَرأهُ لِزوجِها

 یکى از آدابى که در دین از نظر اخلاقى به زن و مرد ابلاغ شده آراستگى ظاهر است، حتى در امور عبادى آراستگى موجب فزونى ثواب آن است.

مثلا هر کدام از مسواک زدن و عطر زدن ثواب نماز را هفتاد برابر مى‏کند. امّا یکى از آفت‏هایى که در دوره آخرالزمان براى مردها به‏وجود مى‏آید این است که به جاى آراستگى دست به آرایش مى‏زنند آراستگى با آرایش امر بسیار متفاوتى است. این روایت مى‏فرماید که بعضى از مردها در دوره آخرالزمان خود را براى دیگران آرایش مى‏کنند، همانند نوعروسى که براى داماد خودش را آرایش مى‏کند. این مسئله یکى از آسیب‏هاى جدى است که ممکن است در آخر الزمان گریبان گیر مردها و جوانها بشود؛ از این جهت آسیب به شمار مى‏رود که اسلام از مرد روحیات مردانه مى‏طلبد و آرایش کردن و آنهم به شکل افراطى‏اش مسلماً یکى از حالت‏هایى است که مى‏تواند انسان را از جدیت و مردانگى ساقط بکند.

در روایت دیگری حضرت علی علیه السلام می­فرمایند: یأتی علی الناس زمانیرتفع فیه الفاحشه...و یتشبه الرجال بالنساء والنساء بالرجال

زمانی بر مردم می­آید که فحشا زیاد شده... مردان خود را شبیه زنان کرده و زنان خود را شبیه مردان می­کنند و نماز را سبک شمرده ... پس چون آن زمان آید هلال( ماه شب اول ) مانند ماه شب دوم خود را بنماید و گاهی هم مخفی می­شود به طوری که اول ماه رمضان مردم افطار کنند و آخر آن عید بگیرند.(2)

1. منتخب الاثر ص 427 ؛ 2. بحارالانوار،ج96،ص303S

شماره 25
[عناوین آرشیوشده]